झण्डा

-
विकास राेकामगर

बिस्तारै बिस्तारै
खुइलिदै जाने छ – कपडाको रंग ।
कुरुप कुरुप हुनेछ – एकदिन ।

कुनै एक्लो बूढो मानिसजस्तो
चिन्तित, भयभीत र थकित हुनेछ आदिम अनुहार ।
हलुङ्गो हुनेछ वजन । कमजोर हुने छ उचाई ।

हराइजाने छ सौन्दर्य
एकएक गर्दै छेउँकुनाबाट – काट्दैकाट्दै जानेछ मुसाले
कुनै छिमेकीले काटेजसरी देशको सीमाना ।
ध्वजाध्वजा बनेर उभिनेछ – देशको राष्ट्रियता ।

च्यातिदै च्यातिदै जानेछ तीनकुना
खस्दैखस्दै जानेछ – रातो, निलो र सेतोको मौलिकता झण्डाको हाँगाबाट
अटल, अडिक र निर्भीक चन्द्रसुर्यमा
लाग्न सक्छ कुनै डरलाग्दो ग्रहण ।

कसलाई के थाहा ?
युद्दकालमा ‘आमा’ बेपत्ता भएजसरी
हाम्रै आदरबाट बेपत्ता हुन सक्छ – हाम्रै राष्ट्रिय झण्डा ।
कसलाई के थाहा ?
बीच सडकमा लुटिएजसरी कुनै चेलीको अस्मिता
लुटिन सक्छ – यो तीनकुने झण्डाको पहिचान ।
एउटा स्वर्णीम इतिहास ।

यद्यपि त्यसभन्दा अघि
फ्याँक्नु छ – आफूभित्रको कुविचारको भण्डार
स्वार्थको पत्यारलाग्दो सञ्जाल
र मात्रै टाँस्नु छ बडो प्रेमले झण्डालाई मुटुमा –
कि प्रिय ‘स्वाभिमानी झण्डा’ धड्कनसँगै फर्फराइरहनेछ ।

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

‘भाडाका गर्लफ्रेन्ड’

-
Image
विकास राेका मगर फेसबुकमा राजनीतिभन्दा युवतीका चुटकिला मजा मेरो एकजना साथी छ ।  सानैदेखि सँगै हुर्केबढेको । अहिले गाउँघरतिरै छ । म सहर आएँ । बेलाबेलामा फोन वा फेसबुकमार्फत् सम्झिन्छ ।उसको र मेरो कुरा हुँदा ५ प्रतिशत आफ्ना हालचालको बारेमा कुरा हुन्छ भने बाँकी महिलाकै । कुन महिला कसरी हाँस्यो ? कसरी बोल्यो ? फेसबुकमा कसरी कमेन्ट गुर्‍याे ? कोसँगको फोटो हाल्यो या कतिजनासँग सुतेकोसम्म कुरा हुन्छ । उसलाई लाग्छ – उसको आफ्नै प्रेमिकाबाहेक सबै वेश्या हुन् । चरित्रहीन हुन् । उसले जोजोसँग रात बितायो अर्को दिन मलाई सुनाउँछ र भन्छ, ‘त्यो केटी त क्या चालु रहिछे यार ।’ मेरो अर्को एकजना नजिकको मित्रले फेसबुकमा लेख्यो—भाडाका गर्लफ्रेन्ड (प्रेमिका) ।  अर्थात् ‘आवश्यकता अनुरुप काम चलाउ नारी, जसलाई हामी निश्चित समयका लागि खरिद गरेर प्रयोग गर्न सक्छौं ।’ उसले कुन प्रयोजनले त्यस्तो शब्द प्रयोग ग¥यो थाहा छैन । मानौं महिला भनेका चोकमा बेच्न राखिएका सामान हुन्, जसलाई भाडामा लैजान पनि छुट छ । प्रिय मित्रको कुराले नमिठो बिझ्यो– मैले गाउँमा रहेकी मेरी आमा सम्झिएँ, काठमाडौंको भीडम...
Read more

कार्यकर्ता होइन, नागरिक भएर सोच्नुपर्छ – नत्र रैती भइन्छ !

-
विकाश रोकामगर घान्द्रुकको चिसोमा थिएँ । पातलो लुगामा उकालो उक्लिएकाले हातखुट्टा ठिँहि¥याइरहेको थियो । धन्न यसपालि हिउँदमा हिमालहरु कालै थिए र पो ! फेसबुक स्क्रोल गर्दै थिएँ । एक्कासि आँखा सञ्जिव उप्रेती र नारायण वाग्लेमा पुगेर रोक्कियो । कोही प्रहरीको पञ्जामा थिए, कोही पानीको फोहोराभित्र । क्याप्सन पढें – शान्तिपूर्ण नागरिक आन्दोलनमा प्रहरी दमन ! डरपोक शासकको जत्थाले आफ्नो कमजोरी लुकाउन हतियार प्रयोग गरेको थियो । त्यो व्यक्तिमाथिको दमनमात्रै थिएन, सत्यमाथिको तानाशाही प्रवृत्तिको दमन थियो ।  हिमालको नजिक उभिएको छु भन्ने पनि बिर्सिएँ – आवेगले नजिकै आगो बलेझैं शरीर तातो भएर आयो । ००० गाला चाउरिसकेको छ । कपालमा सेतै हिउँफुल फुलिसकेको छ । तर, पनि उस्तै जोशजाँगरले सडकमा उत्रिएका छन्, अग्ला नान दाइ, डा केसी, कुन्साङ काकाहरु ... उहाँहरुका अघि हामी युवा निर्जाँगर सेलाइसकेका रहेछौं ।  यत्रो संविधानमाथि ’कु’ भइरहेको छ । म के गरिहेछु त ? फेसबुकमा स्टाटस ? ट्विटरमा ट्विट ? एउटा मैमत्त जोकर शासकलाई घुँडा टेकाउन म बबुरोको एउटा स्टाटसले काम गर्ला ?  साह्रै आत्तिएँ । मनमा बेचैनी भरिएर आयो...
Read more

आँखा र आँखा हस्पिटल

-
Image
                                  आँखा र आँखा हस्पिटल @ विकाश हिमालय आखा हस्पिटल । खुल्नु पर्ने ८:४५ तर म आईपुगेको छु - ८:१५ मै । अब समस्या छ पर्खिनु संग । संसारमा केही कुरा गार्हो छ भने त्यो हो पर्खिनु संग  । समय जो लगाम बिनाको छ । हिडेपछि हिड्यो हिड्यो । समय नपर्खि हिड्छ । पर्खेर बसी सुकिजाने त हामि हो हामि । मेरो पालो बिस नम्बरमा । कुपन लिएर भाञ्जी अलिक पर बस्नु भएको छ । म पर्खिरहेको छु - लाईनबद्ध उभिएर ।  हातमा स्मार्टफोन नाच्दैछ । छेउमा  ७०/७१ को देखिने बुढी आमा हुनुहुन्छ । सायद म मोबाईलमा झुण्डिएको देखेर 'झ्याउ' (पोखरेली भाषामा अल्छि लाग्नुको थेट शब्द) लागेछ क्यारे फ्याट्ट भन्नु भो - कति मोबेल खेलेको नानी? अचेलका नानीहरू मोबेल खेलेरै आखो बिगार्चन् जवाफमा म हास्छु मात्रै । केही नबोलेर सोंच्छु "प्रविधीले दास बनाएछ हामिलाई । न भाग्न सक्यौं न राम्रैसंग अंगाल्न नै । अर्कैको भैसकेकी पुरानो प्रेमिका जस्तो भैदियो प्रविधी पनि । बिर्सन नसकिने । टाढा पनि हुन न...
Read more