प्रेमचक्र

-
विकास राेकामगर

लेखे बालुवामा जिन्दगीको नाम –
सकिन मेट्न सकिन कसैगरी ।

लिएर जिन्दगीको नाम – बलौटे माटो
गइपुग्नेछ कुनै सुन्दर समुन्द्रमा ।
र त्यहीको मैदानबाट बनेर बाफ
आइपुग्नेछ फेरी यो सुदुर बस्ती कुनैदिन ।

फेरी बर्सनेछ प्रेमको झरी ।
फेरी चुहिनेछ – बलेंसीबाट सम्झनाको थोपा ।

लेखेथें बालुवामा – जिन्दगीको नाम
सम्झेर तिम्रै अनुहारको छायाँ ।

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

‘भाडाका गर्लफ्रेन्ड’

-
Image
विकास राेका मगर फेसबुकमा राजनीतिभन्दा युवतीका चुटकिला मजा मेरो एकजना साथी छ ।  सानैदेखि सँगै हुर्केबढेको । अहिले गाउँघरतिरै छ । म सहर आएँ । बेलाबेलामा फोन वा फेसबुकमार्फत् सम्झिन्छ ।उसको र मेरो कुरा हुँदा ५ प्रतिशत आफ्ना हालचालको बारेमा कुरा हुन्छ भने बाँकी महिलाकै । कुन महिला कसरी हाँस्यो ? कसरी बोल्यो ? फेसबुकमा कसरी कमेन्ट गुर्‍याे ? कोसँगको फोटो हाल्यो या कतिजनासँग सुतेकोसम्म कुरा हुन्छ । उसलाई लाग्छ – उसको आफ्नै प्रेमिकाबाहेक सबै वेश्या हुन् । चरित्रहीन हुन् । उसले जोजोसँग रात बितायो अर्को दिन मलाई सुनाउँछ र भन्छ, ‘त्यो केटी त क्या चालु रहिछे यार ।’ मेरो अर्को एकजना नजिकको मित्रले फेसबुकमा लेख्यो—भाडाका गर्लफ्रेन्ड (प्रेमिका) ।  अर्थात् ‘आवश्यकता अनुरुप काम चलाउ नारी, जसलाई हामी निश्चित समयका लागि खरिद गरेर प्रयोग गर्न सक्छौं ।’ उसले कुन प्रयोजनले त्यस्तो शब्द प्रयोग ग¥यो थाहा छैन । मानौं महिला भनेका चोकमा बेच्न राखिएका सामान हुन्, जसलाई भाडामा लैजान पनि छुट छ । प्रिय मित्रको कुराले नमिठो बिझ्यो– मैले गाउँमा रहेकी मेरी आमा सम्झिएँ, काठमाडौंको भीडम...
Read more

कुची, क्यानभास, कला र उनीहरु

-
Image
२ दिदीबहिनीसँगै चित्र कोर्दै विकास राेकामगर (समाधान दैनिक र नेपाल लाइभमा प्रकाशित) पोखरा  ज्योति गुरुङ । उनलाई चित्र मन पथ्र्यो बनाउँथिन् पनि । तर चित्रमै लाग्छु भन्ने सोच भने थिएन । बिबिएस पढ्थिन् । उनलाई लाग्थ्यो – भविष्यमा कुनै बैंकको घुम्ने कुर्चीमा बसेर जागिर गर्दै हुनेछु । ... हेमाकान्ति भने सानैदेखि चित्रमा रुचि राख्थिन् । साथीहरु पनि चित्र बनाउँथे । भविष्यमा के बन्ने ? भन्ने प्रश्नमा कोही ‘डाक्टर’ भन्थे त कोही ‘पाइलट’ । उनी एक्ली थिइन् ‘चित्रकलामा नै लाग्छु’ भन्ने । उनले चित्रकलालाई यति प्रेम गरिन् कि ‘त्यो भइनँ भने के भन्छु होला ?’को उत्तर कहिले खोज्नतिर लागिनन् । ... पोखरा महेन्द्रपुलबाट पूर्वीदक्षिण बाटोको सानो गल्लीमा छिरेर केही मिनेट हिडेपछि बाहिर ‘बुद्धिज् एटेलिएर’ लेखेको सेतो घर छ । घरमा भित्र छिरेर जब पहिलो कोठामा छिरिन्छ – सबै भन्दा पहिले नजर क्यानभासमा पोतिएका चित्रमा ठोकिन्छ । अमुर्त चित्र छन् । यसैयसै मन बहलाउने चित्रैचित्रको कोठा छ । त्यो घर हो– पोखरालाई ‘स्कुल अफ वाटर कलर’को रुपमा चिनाउन सफल कलाकार बुद्धि गुरुङको । कोठाको भूईंमा छरिएका थिए । रंगा...
Read more

पर्खाइ

-
विकास राेकामगर म बर्षौ‌बर्ष पछि पनि त्यहीं छु । कहीं कतै पनि गएको छैन–हिडेको पनि छैन । मेरा खुत्ताहरू त्यही चोकमा झुन्डिएकाछन् मेरा पाइलाहरू त्यही ओकालीमा रोकिएकाछन् । मेरो यात्रा त्यही अडिएको छ – जस्तो म बर्सौपछि पनि त्यहीं छु । कहीं कतै पनि गएको छैन – हिडेको पनि छैन । जहाँ पर्खिबस्नु भनेकी थियौ – तिमीले । त्यहीं छन् – जीवनका काला ओडारभित्र लुकाइबसेको छु सपनाहरूलाई । आँखामा पट्टी बाँधेर राखेको छु अराजक रहरहरूलाई । कहीं कतै पनि भाग्नु दिएको छैन – फकीर घुमिहिड्ने सोचहरू । विचारहरू । चाहनाहरू । जतासम्म पुग्छन् –जसरी पुग्छन् जम्मै देखाएको छु – तिमीसम्मै पुग्ने यादहरूको बाटो । म ठिक त्यहीं हुँदा मौसमहरू – मामाघर गए । माइत हिडे । र फेरी घर फर्किए । र पनि म त्यहीं छु । कहीं कतै गएको पनि छैन – हिडेको पनि छैन । जहाँ तिमीले पर्खिबस्नु भनेकी थियौ । तिमी संगै छुटेको त जीवन जस्तै केही चीज थिएछ । हो त्यही छु – जीवन जस्तो केही पर्खिबसेको छु ।
Read more