प्रेमचक्र

-
विकास राेकामगर

लेखे बालुवामा जिन्दगीको नाम –
सकिन मेट्न सकिन कसैगरी ।

लिएर जिन्दगीको नाम – बलौटे माटो
गइपुग्नेछ कुनै सुन्दर समुन्द्रमा ।
र त्यहीको मैदानबाट बनेर बाफ
आइपुग्नेछ फेरी यो सुदुर बस्ती कुनैदिन ।

फेरी बर्सनेछ प्रेमको झरी ।
फेरी चुहिनेछ – बलेंसीबाट सम्झनाको थोपा ।

लेखेथें बालुवामा – जिन्दगीको नाम
सम्झेर तिम्रै अनुहारको छायाँ ।

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

‘भाडाका गर्लफ्रेन्ड’

-
Image
विकास राेका मगर फेसबुकमा राजनीतिभन्दा युवतीका चुटकिला मजा मेरो एकजना साथी छ ।  सानैदेखि सँगै हुर्केबढेको । अहिले गाउँघरतिरै छ । म सहर आएँ । बेलाबेलामा फोन वा फेसबुकमार्फत् सम्झिन्छ ।उसको र मेरो कुरा हुँदा ५ प्रतिशत आफ्ना हालचालको बारेमा कुरा हुन्छ भने बाँकी महिलाकै । कुन महिला कसरी हाँस्यो ? कसरी बोल्यो ? फेसबुकमा कसरी कमेन्ट गुर्‍याे ? कोसँगको फोटो हाल्यो या कतिजनासँग सुतेकोसम्म कुरा हुन्छ । उसलाई लाग्छ – उसको आफ्नै प्रेमिकाबाहेक सबै वेश्या हुन् । चरित्रहीन हुन् । उसले जोजोसँग रात बितायो अर्को दिन मलाई सुनाउँछ र भन्छ, ‘त्यो केटी त क्या चालु रहिछे यार ।’ मेरो अर्को एकजना नजिकको मित्रले फेसबुकमा लेख्यो—भाडाका गर्लफ्रेन्ड (प्रेमिका) ।  अर्थात् ‘आवश्यकता अनुरुप काम चलाउ नारी, जसलाई हामी निश्चित समयका लागि खरिद गरेर प्रयोग गर्न सक्छौं ।’ उसले कुन प्रयोजनले त्यस्तो शब्द प्रयोग ग¥यो थाहा छैन । मानौं महिला भनेका चोकमा बेच्न राखिएका सामान हुन्, जसलाई भाडामा लैजान पनि छुट छ । प्रिय मित्रको कुराले नमिठो बिझ्यो– मैले गाउँमा रहेकी मेरी आमा सम्झिएँ, काठमाडौंको भीडम...
Read more

कार्यकर्ता होइन, नागरिक भएर सोच्नुपर्छ – नत्र रैती भइन्छ !

-
विकाश रोकामगर घान्द्रुकको चिसोमा थिएँ । पातलो लुगामा उकालो उक्लिएकाले हातखुट्टा ठिँहि¥याइरहेको थियो । धन्न यसपालि हिउँदमा हिमालहरु कालै थिए र पो ! फेसबुक स्क्रोल गर्दै थिएँ । एक्कासि आँखा सञ्जिव उप्रेती र नारायण वाग्लेमा पुगेर रोक्कियो । कोही प्रहरीको पञ्जामा थिए, कोही पानीको फोहोराभित्र । क्याप्सन पढें – शान्तिपूर्ण नागरिक आन्दोलनमा प्रहरी दमन ! डरपोक शासकको जत्थाले आफ्नो कमजोरी लुकाउन हतियार प्रयोग गरेको थियो । त्यो व्यक्तिमाथिको दमनमात्रै थिएन, सत्यमाथिको तानाशाही प्रवृत्तिको दमन थियो ।  हिमालको नजिक उभिएको छु भन्ने पनि बिर्सिएँ – आवेगले नजिकै आगो बलेझैं शरीर तातो भएर आयो । ००० गाला चाउरिसकेको छ । कपालमा सेतै हिउँफुल फुलिसकेको छ । तर, पनि उस्तै जोशजाँगरले सडकमा उत्रिएका छन्, अग्ला नान दाइ, डा केसी, कुन्साङ काकाहरु ... उहाँहरुका अघि हामी युवा निर्जाँगर सेलाइसकेका रहेछौं ।  यत्रो संविधानमाथि ’कु’ भइरहेको छ । म के गरिहेछु त ? फेसबुकमा स्टाटस ? ट्विटरमा ट्विट ? एउटा मैमत्त जोकर शासकलाई घुँडा टेकाउन म बबुरोको एउटा स्टाटसले काम गर्ला ?  साह्रै आत्तिएँ । मनमा बेचैनी भरिएर आयो...
Read more

आँखा र आँखा हस्पिटल

-
Image
                                  आँखा र आँखा हस्पिटल @ विकाश हिमालय आखा हस्पिटल । खुल्नु पर्ने ८:४५ तर म आईपुगेको छु - ८:१५ मै । अब समस्या छ पर्खिनु संग । संसारमा केही कुरा गार्हो छ भने त्यो हो पर्खिनु संग  । समय जो लगाम बिनाको छ । हिडेपछि हिड्यो हिड्यो । समय नपर्खि हिड्छ । पर्खेर बसी सुकिजाने त हामि हो हामि । मेरो पालो बिस नम्बरमा । कुपन लिएर भाञ्जी अलिक पर बस्नु भएको छ । म पर्खिरहेको छु - लाईनबद्ध उभिएर ।  हातमा स्मार्टफोन नाच्दैछ । छेउमा  ७०/७१ को देखिने बुढी आमा हुनुहुन्छ । सायद म मोबाईलमा झुण्डिएको देखेर 'झ्याउ' (पोखरेली भाषामा अल्छि लाग्नुको थेट शब्द) लागेछ क्यारे फ्याट्ट भन्नु भो - कति मोबेल खेलेको नानी? अचेलका नानीहरू मोबेल खेलेरै आखो बिगार्चन् जवाफमा म हास्छु मात्रै । केही नबोलेर सोंच्छु "प्रविधीले दास बनाएछ हामिलाई । न भाग्न सक्यौं न राम्रैसंग अंगाल्न नै । अर्कैको भैसकेकी पुरानो प्रेमिका जस्तो भैदियो प्रविधी पनि । बिर्सन नसकिने । टाढा पनि हुन न...
Read more