स्कुले ग्याङको कुरा..
लामालामा स्टाटसका पत्यारलाग्दा दृश्यहरुबाट भागेर म ट्विटरमा छिरेँ । ३÷४ सय साथीले पछ्याएका छन् । तर, त्यही रमाइलो लाग्छ । अरुका जस्तो लाखौं फलोइङ हुँदो हो त २४ घन्टालाई बढाएर २५ बनाइसक्दो हुँ । धेरै दिनपछि फेसबुकमा झुल्किँदा ‘नोटिफिकेसन’ मा एउटा म्यासेज देखा प¥यो – यु ह्याब मेमोरिज् विथ्..... । फेसबुकले अचेल पुराना दिनहरु फिर्ता ल्याउन सहयोग गर्छ । बितिगएका दिनहरु निर्जीव उभिन्छन् । तर, उनीहरुले बोकेर ल्याएका सम्झनाहरु सजीव उभिन्छन् – कतै दुखाउँछन्, कतै हसाउँछन् । नोस्टाल्जिक बनाउँछन् । चाहे काँडा कै किन नहोस्, हिँडी आएको बाटोले त हो गन्तव्यसम्म पु¥याउने । विगतीय सम्झना पनि त त्यस्तै हुँदा रै’छन् । स्क्रोल गर्दागर्दै टक्क रोकिएर भन्न मन लाग्छ – ती क्या दिन थिए यार ! फेसबुकले ७ वर्षअघिको समयमा फर्कायो ! एसएलसी दिने बेला समय थियो त्यो । उच्छृंखलै भए पनि सरकारी स्कुलका ‘जान्ने’ विद्यार्थी भएपछि ‘सात खुन माफ’ हुन्थ्यो । मस्ताराम उदाइरहेका जवानीमा हराइरहेका हामीले त्यो अवसर छोड्ने कुरै थिएन । ग्याङ बुनेर हिँड्थ्यौं । ग्याङकै सल्लाहमा बन्थ्यो – कसलाई कुट्ने ? कुन मास्टरसँग ‘ल्याङ’...